... holt de steen uit.
De communicatietraining is gisteren afgerond met een gezamenlijke bijeenkomst
van mijn groep - managementteam en staf - en die van Ton van Kolsteren, de groep
van instructeurs. Daarin is een presentatie gegeven van de ambitieuze plannen
van SAO met het opzetten van een dependance op het terrein van Fort Nieuw
Amsterdam. Die plannen zijn eerder ontwikkeld met DWI-er Niels van Tent en in de
communicatietraining verder uitgewerkt. Deze ochtend heel concreet met het
beantwoorden van vragen als: wie heeft de leiding, hoe komen van aan
projectmedewerkers en hoe werven we deelnemers? Vraag voor vraag zochten we met
elkaar naar het goede antwoord, waarover zo'n beetje consensus groeide. Heb bij
het werven van projectmedewerkers toegevoegd een projectadministrateur. Heb er
enige ervaring mee hoe snel er wrijving kan ontstaan tussen de mensen met 'hun
poten in de modder' en de 'bureaucraten' van de administratie die er geen benul
van hebben onder wat voor omstandigheden op locatie het werk moet worden gedaan.
Hoe eerder dat onder ogen wordt gezien, des te beter dat dat is. We kunnen
immers niet hebben, legde ik uit, dat er straks een prachtig project is, maar
dat de financiele afwikkeling tot vervelende verhalen in de krant leiden.
De presentatie voor de groep van instructeurs past in het onderdeel
'draagvlak werven binnen de eigen organisatie'. Het ging een beetje onwennig,
'there is some room for improvement' zouden communicatiedeskundigen tegen elkaar
zeggen, maar de kop is er vanaf.
Na de training ging ik snel naar de kathedraal. Daar waren Albert van der
Lugt, Wouter Turpijn en zijn vrouw Jeanette, en Anne-Fokke de Vries al. Turpijn
en De Vries zijn beiden van Fundeon, de vakopleiding in de bouw. De Vries is
afkomstig uit de straatmakersbranche en speciaal met Turpijn meegekomen om te
kijken om er kansen zijn om de straatmakersopleiding bij SAO, na de herstrating
van de binnenplaats van Fort Zeelandia, enige continuiteit te geven. Bij het
gezelschap had zich ook gevoegd John Pawiroredjo, de oude directeur Cultuur.
Zijn aanwezigheid vloeide in het bijzonder voort uit het feit dat Turpijn en hij
45 jaar geleden samen op de Zeister HBS hebben gezeten. Sindsdien hadden ze
elkaar niet meer getroffen en had het weerzien zo een bijzonder karakter.
De voortgang van de restauratie van de kathedraal gaat traag. De
hoofduitvoerder heeft nog steeds geen beter verhaal te vertellen. Dit jaar
Kerstmis zou de nachtmis weer in de kathedraal moeten worden gehouden. Dat gaat
niet lukken. De architect en de aannemer hebben tot 1 juli volgend jaar gekregen
om de bouw af te ronden. Iedereen schudt daarover zijn hoofd als er een blik in
de kathedraal wordt gegund. Vorig jaar gaf de hoofduitvoerder
als voorbeeld van de gebrekkige communicatie dat de architect en diens
hooggeleerde adviseur per email vanuit Italie instructies gaven. Bijvoorbeeld om
de houten kolommen niet te vervangen door 'vers tropisch hardhout', waarvan er
zoveel in Suriname voorhanden is, maar om die kolommen uit te hollen en met een
verstevigende substantie op te vullen. Maar als er geen vlees op zit, dan werkt
die methode niet.
De hoofduitvoerder is deze keer niet veel vleiender over de samenwerking met
de Italianen, die dankzij het Europees Aanbestedingsbeleid deze klus hadden
verworven. Het ziet er naar uit dat er binnenkort wat vaker een architect op de
werkplek aanwezig zal zijn om in directe samenspraak met de aannemer naar
praktische oplossingen te zoeken. Maar of dat veel zal helpen? De architect had
op een bepaald moment de Surinaamse oplossing aanvaard om schelpzand als middel
voor het afdichten van gaten en kieren te gebruiken. Maar daar wel de eis bij
gesteld dat het zand in verschillende maten van fijnheid zouden moeten worden
gezeefd. Het fijnste voor de kleine gaten en het grofste voor de grote gaten.
Iedereen verklaarde de man voor gek. Hoe nu schelpzand te zeven? Uiteindelijk is
men erin geslaagd met het over elkaar leggen van muskietengaas de fijnte
enigszins te regelen. Maar de tijd die dat kost maakt een realisatie op tijd
alleen maar minder zeker. De Europese Commissie heeft een stok achter de deur
gezet: als niet volgend jaar juli de zaak rond is, wordt de financiering stop
gezet. En dan?
's Avonds hebben we een etentje met de Raad van Bestuur en de directie van
SAO in Silverado. Een restaurant waar ge-line-danced zou kunnen worden. Gelukkig
kan je er ook goed eten. Mevrouw Joyce Amarello-Williams, minister van Arbeid,
Technologie en Milieu, voegde zich op enig moment ook bij het gezelschap. Er
werden enkele vriendelijke woorden gesproken. Zelf begon ik maar met twee
uitdrukkingen uit het watermanagement; een druppel op de gloeiende plaat en 'het
is de gestage druppel die de steen uitholt'. Het zal duidelijk zijn waar mijn
voorkeur naar uitgaat. Juist door veel te investeren in de samenwerking met
elkaar kunnen de resultaten toenemen. Je hoeft immers niet iedere keer met
elkaar kennis te maken. Je hoeft niet steeds weer helemaal bij af te
beginnen.
Moest helaas wat eerder weg. Had een afspraak met Marian van Kats, mijn
oud-klasgenoot. HBS-b 3, afstudeerjaar 1968, veertig jaar geleden al weer. Net
als ik heeft ze een - gedeeltelijk - andere baan. Ze is nog maar formeel 1 dag
in de week directeur van het MOB, waarvan van het gebouw vorig jaar hebben
gerenoveerd. Maar zegt ze: er is nog geen dag dat ik mijn oude kamer niet heb
gezien. De andere dagen in de week is ze adviseur op het ministerie van
Onderwijs. Vandaag en morgen heeft ze met haar collega's een seminar ergens in
de buurt van Brokopondo. Het was de laatste mogelijkheid om nog even met haar te
praten. We hebben het over van alles en nog wat. Ook over een andere klasgenoot
van ons, Cor Denneman. Die heeft ook mooie plannen voor Suriname, maar door hun
grootschaligheid iets te hoog gegrepen voor ons. Wij zijn van die gestage
druppels...
Jeroen Sprenger
vrijdag 21 november
